60-jarige oud-leerlingen houden reunie in hun vroegere school te Daknam

DAKNAM. Oud-leerlingen van de vroegere 'nonnetjesschool' te Daknam, die geboren werden in 1951, hielden daar een reünie ter gelegenheid van hun 60ste verjaardag. Het Daknam van vóór de fusie met Lokeren telde nauwelijks 800 inwoners; het aantal leerlingen was dan ook navenant: de huidige 60-jarigen zaten toentertijd met 10 in de klas. Blijkbaar een gezonde lichting, want alle 10 zijn nog in leven. Acht van hen meldden zich zaterdagvoormiddag aan in café Den Reinaert op Daknam-dorp: Marie-Jeanne Elegeert, Daniël Suy, Monique Coussens, Vivianne De Backer, Christianne De Naer, Christine Buytaert, Walter Anthuenis en Marc Vermeulen. Vanaf het café wandelden zij door het dorp naar hun vroegere school. Allerlei herinneringen aan de tijd van toen werden onderweg opgerakeld.

verrassing

Zonder medeweten van de anderen hadden twee oud-leerlingen gezorgd voor een verrassende aanwezige: hun toenmalige lerares die ze nu nog altijd eerbiedig aanspreken als 'Madame de Cnyf'. De 92-jarige kranige dame stapte probleemloos mee van het café naar de school. De middag werd verder gezet met een feestmaal en gezellig samenzijn.

verhalen en anekdotes van toen

Walter Anthuenis, één van de 60-jarigen, weet bijzonder onderhoudend te vertellen hoe het er in die tijd aan toe ging. Hierna een aantal (stukjes uit zijn) verhalen, die we u niet willen onthouden:

Over de nonnetjes: "De zusters liepen in het zwart gekleed, met een zwarte kap en een witte boord tot tegen de kin. Hun gezicht stond altijd in een strenge plooi, en ze hielden vast aan orde en discipline. Alles stond in het teken van de katholieke kerk. Er werd veel belang gehecht aan de zondagsplicht. Het verschil tussen de dagelijkse- en de doodzonden werd klaar en duidelijk uitgelegd en benadrukt. Belangrijk in de klas was o.a. ook veel bidden, godsdienstige liedjes zingen... Zuster Angèle gaf les in het 3de en 4de studiejaar. Was wat strenger en hield ook van discipline. Kon heel goed vertellen oa de Bijbelverhalen en over wat er gebeurde in de missies van Belgisch Kongo."

Over Madame de Cnyf:  "Zij was echt als een tweede moeder voor ons. Wel correct en gedisciplineerd, maar heel vriendelijk en behulpzaam tegenover de kinderen. Zij was ook de eerste lerares die bij de ouders thuis eens kwam praten als er echt een probleem was. Zij is de enige overlevende van al diegene waar wij ooit les van hebben gekregen in Daknam. Madame de Cnyf is aan ons allen les beginnen geven op maandag 02/02/1959, toen wij in het tweede studiejaar zaten. Behoudens een korte onderbreking van anderhalf jaar (in 1962 & 1963, toen ze in een school te Stekene les moest gaan geven) is ze les blijven geven te Daknam tot vrijdag 29/06/1979. Dat was ook de datum van de definitieve sluiting van de lagere nonnetjesschool te Daknam. Mevrouw de Cnyf ging definitief op pensioen op 60 jarige leeftijd op 01/09/1979.
Zij werd in 1959 opgeroepen om terug les te willen geven, want op dat moment was er een lerarentekort wegens de naoorlogse babyboom. Voordien mochten leraressen die huwden in het katholieke onderwijs geen les meer geven. Wegens een tekort aan leerkrachten werd die maatregel toen gelukkig opgeheven."

Naar school: "...Voor de schoolpoort moesten we allemaal wachten tot een van de nonnetjes de deur kwam opendoen. Tijdens dat wachten mochten we vrij spelen op de straat want autoverkeer was er bijna nog niet. Hooguit enkele auto’s per dag. De rest van het verkeer waren fietsers en soms een boerenkar met paard. Bijna iedereen kwam te voet naar school. Enkel de leerlingen die verderop woonden in de wijk Ganzendries en Pieter Heydensveer kwamen met de fiets naar school. Nooit werd er iemand met de auto gebracht. Enkel de 2 leerkrachten hadden dus een auto. Maar die kwamen dan ook respectievelijk vanuit Sinaai en later vanuit Eksaarde naar Daknam. ’s Middags ging bijna iedereen naar huis eten, behalve de leerlingen die van ver kwamen.
De ouders kwamen nooit mee binnen op school. Zelfs kleutertjes die voor het eerst naar school kwamen werden aan de ingangsdeur in handen gegeven van de nonnetjes.
Schooltijd: we gingen naar school van maandag tot zaterdagvoormiddag. Woensdagnamiddag hadden we vrij. De uren waren van half negen tot twaalf en van half twee tot vier uur. 1 x per jaar gingen we op schoolreis en dat was meestal de enige buitenschoolse activiteit, buiten het naar de kerk gaan."

Daknamse bossen: "De kinderen uit de Daknamse bossen die naar Daknam op school kwamen wekten een beetje medeleven op bij ons. Soms kwamen zij uit arme gezinnen. Ze woonden ook op zandgrond die voor de boeren als waardeloos werd beschouwd. Daarom wilden de meeste mensen juist daar ook niet gaan wonen. De plaatsen waar zij toen woonden zijn nu volgebouwd met de mooiste villa’s van Lokeren en de bouwgrond die er nu nog ligt is bijna onbetaalbaar geworden."

anekdotes

"Iets wat ik mij ook nog herinner is dat zuster Angèle heel kwaad was op een jongen naast mij op de schoolbank (hij heeft maar 1 jaar bij ons op school gezeten). Hij had namelijk afgekeken van mijn blad. Zuster Angèle had dit gezien omdat op de tekst die hij van mij had afgeschreven, ook mijn volledige naam stond."

"Een jongen, enkele jaren ouder dan ons, had op een keer op de koer van de school een levende pier opgegeten. Hij maakte zich zo tot held van de school want niemand durfde dit nadoen. Ik en vele kinderen vonden dat maar een vieze bedoening en begrepen toen niet dat iemand zo iets kon doen."

"Sinterklaas werd gespeeld door de dochter van de bakker die juist naast de school woonde. Zij kende dus bijna elk kind en wist dan ook meestal iets te vertellen over het kattekwaad dat ze toen uithaalden op school of thuis. Zwarte piet was de schrik van de kinderen die steeds een zak bij zich droeg om zogezegd de stoute kinderen mee te nemen."

"Enkele malen kregen we bezoek van pater De Borger uit Lokeren. Hij kwam af en toe op school om geld op te halen voor de missies. Hij was namelijk pater in het toenmalige Belgisch Kongo. Hij maakte veel indruk op ons in zijn witte uniform. Hij had ook een grote witte baard en tropische witte hoed op."

Dit zijn nog maar enkele van de vele verhalen die Walter Anthuenis zo sappig weet te brengen. Wellicht is deze zaterdagnamiddag te kort geweest om alle herinneringen van de oud-lerares en haar leerlingen een plaats te geven. (jdw)