Provinciegouverneur Denys op Offerfeest in Lokeren
De gouverneur meldde dat er over het grondgebied Oost-Vlaanderen 18 tijdelijke slachtvloeren en 5 slachthuizen beschikbaar gesteld zijn, om ervoor te zorgen dat de rituele slachtingen toch gecontroleerd kunnen verlopen, volgens de wettelijke normen op gebied van voedselveiligheid, hygiëne en dierenwelzijn. Hij nam dan ook aan, dat er geen onwettige thuisslachtingen meer plaatsvinden.
Zowel André Denys als burgemeester Anthuenis drukten hun voldoening uit over het feit dat het in Lokeren tot een samenwerking kwam tussen de - nochtans verschillende - strekkingen van de Turkse en de Marokkaanse moskeeverenigingen.
De burgemeester benadrukte nog, dat de beide gemeenschappen ook zelf de organisatorische verantwoordelijkheid opnamen voor de tijdelijke slachtvloer, weliswaar met logistieke en technische ondersteuning van het stadsbestuur. Hij stelde, dat men daarmee in Lokeren een stuk verder staat dan in de meeste omliggende gemeenten.
De aanwezige inspecteur van het Federaal Voedselagentschap kon aan de gouverneur melden dat er tot dan toe geen problemen te rapporteren waren.
Daarbij bleek dat de jonge Turkse imam voortreffelijk Nederlands sprak, iets wat helemaal niet kon gezegd worden van de Marokkaanse imam. Gouverneur Denys liet daarover duidelijk zijn ongenoegen blijken, en wees op het enorme belang van een goede communicatie met de gemeenschap waarin men leeft. Daarvoor is het onontbeerlijk ook de taal van die gemeenschap te kunnen spreken. Hij wees daarbij op de voorbeeldfunctie van de geestelijke leider. Toen de imam opperde dat hij wel Frans sprak, antwoordde de gouverneur prompt: “il faut avoir une langue commune”. De man zegde, volgens ons met niet al te veel overtuiging, dat hij het zou proberen.
Na de moskee werd de slachtvloer bezocht. In Lokeren waren 3 tijdelijke slachtvloeren ingericht, de grootse in de Hoedhaarstraat waar in totaal 470 slachtingen vergund werden. Voor de overige twee werden resp. 99 en 30 vergunningen voorzien. Een veearts, aangeduid door het stadsbestuur, zag erop toe dat enkel dieren aangevoerd werden, voorzien van de nodige documenten en oormerken. Ook afvalverwerkend bedrijf Rendac had iemand afgevaardigd om de nodige aanwijzingen te geven voor de afvalsortering.
De organiserende moslim-medewerkers deden al het mogelijke om ervoor te zorgen dat de slachtvloer proper gehouden werd, en dat er in de versnijdingsruimte - omwille van de voedselveiligheid - geen pas geslachte dieren op de grond gelegd werden. Op enkele momenten van piekaanvoer kon men dit echter moeilijk in de hand houden. Misschien is dit op te lossen door in de toekomst meer toezichthouders en organisatie-medewerkers in te zetten
Ondanks de zorgen voor gereglementeerde aanvoer en hygiënische verwerking, blijft het moment van slachting zelf toch een delicaat punt: het dier wordt tussen metalen beugels gefixeerd, en vervolgens zonder verdoving de keel overgesneden om dood te bloeden. Wanneer we verschillende verantwoordelijken van stadsbestuur en -diensten hierover polsen, is het antwoord tamelijk gelijklopend dat dit op, of net over, het randje van het wettelijke is, maar dat dit nu eenmaal volgens het ritueel op die manier moet gebeuren, en dat het offerdier toch maar zeer kortstondig pijn lijdt. Voor zover we konden zien, is dat inderdaad - meestal - het geval. En misschien zouden we, bij een doordeweeks bezoek aan onze Belgische markten en slachthuizen, ook wel een aantal bedenkingen kunnen formuleren.
Hoe dan ook, na het slachten zien we uiteindelijk iedereen vriendelijk en tevreden naar huis rijden met in de autokoffer grote stukken schapenvlees, proper verpakt in witte plastic zakken. Aangezien er wegens blauwtongziekte geen schapen vanuit Nederland mochten komen, vroeg gouverneur Denys nog of er voldoende bevoorradingsmogelijkheden waren. Volgens de organisatoren was er op dit punt evenwel geen probleem.
Burgemeester Anthuenis dankte tot slot de Turkse en Marokkaanse gemeenschappen voor de warme ontvangst en wenste allen een gezellig en prachtig Offerfeest. (jdw)